Γενική Κατηγορία > ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΠΡΩΤΟ !! ...κάτι θα μάθεις !!

ΘΥΜΑΜΑΙ

(1/1)

admin:
ΘΥΜΑΜΑΙ

Της Βάσως Αδραχτά…

Ήταν μόλις πριν 4 χρόνια θυμάμαι, μια ζεστή μέρα του Μαΐου, που στο γραφείο μου μπήκαν 2 οικεία πρόσωπα και με χαιρέτησαν θερμά. Μετά άρχισαν να μου μιλούν για την ανάγκη επιτέλους να δημιουργήσουμε στην πόλη μας τον δικό μας σύλλογο. Βλέπετε και οι τρεις μας είχαμε ένα κοινό σημείο: την αναπηρία. Όχι πάνω μας, αλλά μέσα στην καρδιά μας, σαν βέλος φαρμακερό, εκεί για πολλά-πολλά χρόνια…

Εγώ μαζεύτηκα λιγάκι, γιατί λίγο καιρό πριν το είχα ξαναδοκιμάσει το πείραμα και απέτυχε οικτρά. Όταν καταθέτεις την ψυχή σου, τα όνειρά σου και κάποιοι έχουν το θάρρος και το θράσος να τα καταπατούν και να σε θεωρούν όμοιό τους, τότε μαζεύεσαι στο «καβούκι» σου ξανά και δυσκολεύεσαι όσο να’ ναι να ξαναρχίσεις. Σε μια τέτοια φάση λοιπόν με βρήκαν ο Θάνος και η Βάσω. Μα θέλεις γιατί τα όνειρά μου και η ελπίδα μου δεν μαζεύονταν σε κανενός είδους «καβούκι», θες γιατί από την φύση μου είμαι αισιόδοξος άνθρωπος ή μπορεί, ο τρόπος τους , το χαμόγελό τους και το ένστικτό μου να έγιναν ένα, πάντως πολύ εύκολα πείστηκα να συμμετάσχω μια φορά ακόμη, σε μια συλλογική προσπάθεια για μια ενωμένη φωνή των αγαπημένων μας ανθρώπων για ίσες ευκαιρίες, ισοτιμία και χώρο στην ζωή τους.

Αφού μελετήσαμε πολύ προσεκτικά μαζί με άλλους γονείς που και αυτοί ήταν πλέον αποφασισμένοι, το καταστατικό του συλλόγου μας, τον Ιούλιο του 2003 ο σύλλογός μας ήταν πραγματικότητα: ΑΛΚΥΟΝΗ, ένα όνομα με προοπτική, με ζεστασιά, με φαντασία αλλά και με δύναμη για να ανοίξουμε τα φτερά μας και να πετάξουμε.

Από εκεί και μετά……τι να πρωτοθυμηθώ. Χιονοστιβάδα που σάρωσε τους πάντες και τα πάντα. Σήμερα που τα σκέπτομαι, που τα βλέπω, ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι η «ΑΛΚΥΟΝΗ» μέσα σε 4 χρόνια άλλαξε την ζωή τόσων οικογενειών, άλλαξε τα δεδομένα στην πόλη μας, συγκίνησε τους συμπολίτες μας και όλοι άνοιξαν μια τεράστια αγκαλιά για μας. Τώρα ξέρουμε ότι όλοι περίμεναν μια ευκαιρία για να δείξουν την ανθρωπιά τους και την αγάπη τους προς τους ανθρώπους που έχουν δυσκολίες στην ζωή.

Σύλλογος, γραφείο, ερασιτεχνική ομάδα δημιουργικής απασχόλησης στα γραφεία του συλλόγου μας με θαυμάσιες κατασκευές, δίκτυο εθελοντριών κυριών, εκδηλώσεις, εκθέσεις, παζάρια. Ίδρυση Ε.Ε.Ε.Κ ως δευτεροβάθμια εκπαίδευση για παιδιά 14 έως 24 χρονών, Κ.Δ.Α.Π. (κέντρο δημιουργικής απασχόλησης ΑμεΑ) με φορέα υλοποίησης την Αναπτυξιακή του Δήμου μας, έκδοση περιοδικού και πολλά άλλα που τα πετύχαμε με την αμέριστη συμπαράσταση οικονομική και ηθική όλων.

Σκέπτομαι και συγκινούμαι, όταν μόλις πριν λίγα χρόνια, απελπισμένη για την καθημερινότητα του Φώτη, που μεγαλώνοντας πια δεν είχε καμία διέξοδο απασχόλησης αλλά και εκπαίδευσης, όταν στην πόλη μας υπήρχε ακόμη το ταμπού της αναπηρίας και κανείς δεν μιλούσε για αυτή, όταν υπήρχαν παιδιά που δεν έβγαιναν καθόλου από το σπίτι τους, όταν υπήρχαν γονείς που δεν πίστευαν πλέον στις δυνατότητες των παιδιών τους, όταν….., όταν…….και σήμερα καμαρώνουμε στις θεατρικές παραστάσεις για το ταλέντο των παιδιών μας, καμαρώνουμε γιατί οι συμπολίτες μας περιμένουν με χαρά τις εκδηλώσεις μας, διαβάζουν με κέφι και σοβαρότητα το περιοδικό μας και αντιμετωπίζουν τους αγαπημένους μας σαν ισότιμους συνανθρώπους τους.

Κανείς ποτέ δεν πρέπει να χάνει την πίστη του και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για μια ζωή όμορφη έστω και αν είναι δύσκολη. Κανείς δεν μας έταξε ότι τα πάντα στην ζωή μας θα ήταν ρόδινα από μόνα τους, αλλά ρόδινα και όμορφα μπορούμε να τα κάνουμε μόνοι μας όταν αγαπάμε χωρίς διακρίσεις, αγωνιζόμαστε χωρίς βαρυγκώμια, ελπίζουμε για το καλύτερο και πιστεύουμε στις δυνατότητές μας και στον Θεό που είναι δίπλα μας. Όλοι έχουμε το δικαίωμα της συμμετοχής στην ζωή, αλλά σε μια ζωή ποιοτική, με ομορφιά, με τόσες χαρές όσες και λύπες, αρκεί να δεχόμαστε όσα μας φέρνει, με σοφία και να γνωρίζουμε ότι ως άνθρωποι πλασμένοι από τον Κύριο, όλοι με τα ίδια προσόντα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα πάντα με γενναιότητα, ανοιχτό μυαλό και καλή καρδιά.

‘’…Ονειρεύτηκε ότι περπατούσε στην αμμουδιά με τον Χριστό.

Σε κάθε σκηνή παρατηρούσε πατημασιές δύο ανθρώπων στην άμμο. Ήταν δικές του και του Κυρίου. Είδε όμως ότι πολλές φορές στο μονοπάτι της ζωής του, υπήρχαν οι πατημασιές ενός μόνο ανθρώπου. Παρατήρησε ακόμα ότι αυτό συνέβηκε στις πιο δύσκολες και λυπημένες στιγμές της ζωής του. Λυπήθηκε και ρώτησε τον Κύριο: «Κύριε είπες ότι θα βάδιζες μαζί μου σ’ όλο το δρόμο, είδα όμως στις δυσκολότερες ώρες της ζωής μου να υπάρχουν πατημασιές από έναν άνθρωπο μόνο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με άφησες μόνο όταν σε χρειαζόμουν περισσότερο».Ο Χριστός απάντησε:

«Γιε μου, σε αγαπώ και δεν θα σε άφηνα ποτέ μόνο. Στις στιγμές δοκιμασίας και πόνου, όταν βλέπεις πατημασιές ενός μόνο ανθρώπου, ήταν τότε που σε έπαιρνα στην αγκαλιά μου»….’’

http://www.alkyoni-amea.gr/

Πλοήγηση

[0] Λίστα μηνυμάτων